Grote groene sabelsprinkhaan, van dichtbij een heel ander individu.

Deze week eindelijk zomer; met veel uren zon en dat gepaard gaat met droogte. In het droge grasland vlakbij mijn woning ontmoette ik deze week deze groene kanjer. Deze een van de algemeenste sabelsprinkhanen is de grote groene, en dat is meteen een indrukwekkende. In volwassen toestand is het insect zes tot acht centimeter lang, nog afgezien van twee enorme voelsprieten. Van dichtbij ziet zo’n beest er heel anders uit. Als je kijkt naar de hartvormige pootjes met grote doornen om de gevangen pooien niet meer te laten ontsnappen. Grote groene sabelsprinkhanen hebben sterke kaken, waarmee ze hun prooien te lijf gaan. Dat kunnen andere sprinkhanen zijn, gepantserde insecten. Ook zijn kop lijkt sprekender, heel wijs kijkt hij rond in de groene ruimte als of hij al vele jaren van studie achter zich heeft. Als je rond struint in het lange groene gras valt hij bijna niet op, maar opeens vliegt er zo’n beest op als een helikopter, vliegt van je af en op het einde van zo’n vlucht lijkt het alsof hij ineens moe is van de inspanning, en volgt er een lange glijvlucht en lost hij op in de groene omgeving. Wanneer je aan het einde van een zwoele zomerse dag ’s avonds buiten zit, kun je de mannetjes van de grote groene sabelsprinkhaan horen ‘zingen’ erg luid en scherp en lijkt wel op een naaimachine: langdurig aangehouden met om de paar seconden een korte onderbreking. Dit doen ze door de voorvleugels langs elkaar te wrijven. Je kunt ze van drie uur in de middag tot drie uur ’s nachts horen. Insecten van dichtbij lijken op het eerste gezicht eng, maar als je er in verdiept zijn het ineens interessante dieren toch?