Sprinkhaan

Sprinkhanen staan bekend om hun vermogen geluiden te maken. Sommige sprinkhanen zijn vernoemd naar het geluid wat ze maken, zoals wekkertje, krasser, zoemertje of schavertje. Het geluid of getjilp wordt gemaakt op verschillende manieren. Meestal door met de geribbelde dijen langs de vleugels te strijken. Sommige sprinkhanen wrijven hun vleugels over elkaar en maken zo geluid. Ook andere insecten kunnen dit, zoals de krekel en de cicade. Zowel manntjes als vrouwtjes kunnen sjirpen maar de wijfjes doen dit maar zelden. Meestal sjirpt het mannetje om de vrouwtjes te lokken. Het geluid doet denken aan apparaten: wekkers, naaimachines of bromfietsen.

De vrouwtjes zijn meestal iets groter en bij de sabelsprinkhanen zijn de wijfjes te herkennen aan de 'sabel' aan haar achterlijf. Dat is een legboor waarmee ze haar eitjes in de grond deponeert. Eitjes die in het najaar worden gelegd overwinteren in de grond en ze komen het volgende voorjaar uit. De jonge sprinkhanen lijken op de volwassen dieren en worden nimfen genoemd. Hun vleugels ontstaan pas na de derde van in totaal vijf vervellingen. De oudere nimfen kun je herkennen aan de vleugelstompjes.