Geduld

Het overkomt mij weleens vaker. Een ochtendwandeling en dan thuiskomen met heel weinig foto's. Zo'n ochtend was het vanmorgen. Elk vogeltje wat ik zag, was mij te snel af. Dan zit er maar één ding op. Acceptatie. Het strandje van de Veerplas opzoeken en gaan zitten. Rugzak open, de boterhammen eruit en genieten maar. Of toch niet. Het fotografenbloed blijft kriebelen. Ik doe nog één poging. Als een volleerd commando verplaats ik mij in tijgersluip-gang naar mijn doel. De zweetband om mijn hoofd doet zijn werk. Tot op 5 meter genaderd blijf ik muisstil liggen. Ik adem diep in. Blaas daarna een beetje lucht uit en zet vervolgens mijn adem vast. Opperste concentratie. Ik stel het vizier scherp met lichte druk van mijn wijsvinger. Het linkeroog dicht en het rechter open. Ik druk af en......raak!