Anne Schulp: De dino en de plofkip

Rondom de plofkip zijn er goede voornemens. En compromissen. En er is de lange baan. Met water bij de wijn enzo. Want het duurt, vrees ik, nog wel even voor de plofkip helemaal uit de supermarkt verdwenen is, en we het uitsterven van deze droevige diersoort eindelijk kunnen vieren.

Intussen vraag je je af hoe die plofkip überhaupt heeft kunnen ontstaan. Toegegeven, het was ook in een handomdraai gepiept om de wolf om te fokken tot de meest waanzinnige bonsai-hondjes, maar érgens moet dat soort woeste beestenknutselarij toch stuklopen? Érgens moet toch ook de kippenfokker met het hoofd tegen de muur knallen? De muur waar de grenzen van het biologisch mogelijke zijn bereikt? Het punt “tot-hier-en-niet-verder”?

Want gevoelsmatig is het volstrekt bizar dat een plofkip kan bestaan. Dat het mogelijk is om als kip in een paar weken tijd van ei tot kiloknal op te zwellen tart de grenzen van het bevattingsvermogen. Je zou soms willen dat er een soort wijze, automatische noodrem op de evolutie zat.

Helaas. Zo'n noodrem is er niet. Sterker nog, die snelle groei van de plofkip is eigenlijk helemáál niet verrassend. Het is gewoon het gevolg van slecht ouderschap! Een tragisch verhaal dat begint met verwaarlozing en desinteresse. Geen desinteresse van de kippenfokker, maar een schandaal dat teruggaat tot het dinosaurustijdperk. Want dat kippen vandaag de dag zo goed kunnen ploffen heeft alles te maken met de belazerde familietradities bij de dinosaurus thuis.

Veel paleontologen hebben zich de afgelopen jaren op het mysterie van de reuzengroei van dinosaurussen gestort. Waarom werden die beesten zo bizar groot? Wat is het geheim achter dat fantastische evolutionaire succes? Het lijkt wel een beetje op een plofkipstrategie... Ma langnekdino laat de eieren achter in een soort stinkende gft-bak (een “nest”, zo u wilt), en het kroost zoekt 't dan verder zelf maar uit. Zonder zorgzame ouders is de beste overlevingsstrategie voor de dinosaurusbaby's: waanzinnig hard groeien, zodat je zo snel mogelijk groter bent dan al die enge vleeseters. Toen de dino’s ook nog gingen vliegen, werd de plofkipstrategie nog belangrijker: pas als je flink gespierd bent wil het vliegen lukken. Groeien dus, en ráp!

Als je voorouders met zelfs tientallen kilo's per dag konden groeien, dan is het niet verrassend dat ook de plofkip -die in een rechte lijn van de dinosaurussen afstamt- in slechts een paar weken tijd tot eetbare proporties kan ontploffen. Veel werk hebben de kippenfokkers er dus niet aan gehad. Ze hebben, als een geest uit de fles, gewoon de erfenis van de dinosaurusplofkipstrategie weer losgelaten! Het hele recept van idioot snelle groei spookt doodleuk al een kwart miljard jaar in de genen rond.

En dat maakt dat hele dinosaurustijdperk nog net even een tikje akeliger. Want als dinosaurusvlees net zo belazerd smaakt als plofkip, dan heb ik opeens toch een beetje medelijden met T. rex.

Hoewel... dat dinosaurusvlees was natuurlijk wél biologische plofkip. Scharrel-plofkip, zelfs. Dát dan weer wel.