Bibi Dumon Tak: Testosterontax

Voor een nieuw te schrijven boek, een soort ABC van evenhoevigen, ben ik in een wereld gedoken van een der vriendelijkste dierfamilies op aarde. Evenhoevigen hebben twee of vier tenen. Ze zijn niet te verwarren met de onevenhoevigen die maar een of drie tenen bezitten.

De meeste evenhoevigen zijn zachtaardige herbivoren die de wereld geen kwaad doen. En dat is precies waar ik de laatste tijd behoefte aan heb, aan zachtaardige herbivoren die de wereld geen kwaad doen, die bedaard over de velden schooieren, alleen of in een kudde, met het schijnsel van de zon of de nachtelijke maan op hun vacht, met een gewei op hun kop, of met horens die samen een reusachtige V vormen, zoals een Arabische antiloop die heeft, de V van vrede en verdraagzaamheid. Ik heb inmiddels met de guanaco de letter ‘g’ afgerond en sta op het punt met de ‘h’ te beginnen.

Die behoefte aan gras- en takkeneters heb ik gekregen door al het geweld dat in het dagelijks leven op ons afkomt. Je hoeft de krant maar open te slaan en de ellende springt je in het gezicht. Auto’s worden in de hens gestoken, etalages gemolesteerd, meisjes belaagd en nagesist. Om over oorlogen maar niet te spreken. Ik ben er steeds meer van overtuigd geraakt dat al die gewelddadige berichten uit het nieuws worden veroorzaakt door het mannelijk geslachtshormoon testosteron. Hooliganisme, om de letter h maar eens uit de kast te halen, hulpverlenertjepesten, handtastelijkheden en huiselijkgeweld, het wordt bijna altijd gepleegd door mannen. Ik word er niet goed van. Vandaar mijn vlucht naar de vredige velden der evenhoevigen, om even aan die dagelijkse testosterontirannie te kunnen ontsnappen.

Maar niet voor lang, want deze week lag er weer een blauwe enveloppe op mijn deurmat. De enveloppe die mij kwam vertellen wat ik de belastingdienst dit jaar voorlopig verschuldigd ben. Als ZZP-er heb ik recht op een bedrag van €7280 aan zelfstandigenaftrek. Ik heb verder recht op hypotheekaftrek, kilometeraftrek, en zo zijn er nog wat onkostenposten die ik kan opvoeren. Maar: waar blijft de vrouwenaftrek? De zogenaamde testosterontax. Een geldsom die iedere vrouw standaard in mindering zou moeten kunnen brengen op het verschuldigde bedrag onder aan de streep?

Ik wil betalen voor scholing, gezondheidszorg en opvang voor al wat leeft, maar waarom bestaat er voor ons vrouwen geen systeem zoals ze dat ook bij autoverzekeringen kennen? Omdat vrouwen minder brokken maken in het verkeer is hun premie lager. Eerlijk toch?

En omdat vrouwen minder bushokjes vernielen, minder plofkraken plegen, en ook wat minder vuurwerkbommen gooien naar andere vrouwen die met vuurwerkbommen gooien vind ik dat de veroorzaker moet betalen. En daarom roep ik de mannen toe hun verantwoordelijkheid te nemen. Ik zeg: mannen, ouwe jongens krentenbrood, wees solidair en deel die testosteronrekening onder elkaar en laat ons er verder buiten.

Zo, en dan kan ik nu weer rustig terug naar die aardige evenhoevigen. Waar was ik ook alweer gebeleven? O ja, bij de h. Eens kijken, de hippopotamus. Dat leuke nijlpaard. Eh… was dat niet het agressiefst, het dodelijkst, het testosteronst en niet te vergeten: het evenhoevigst, want niet met twee maar met vier tenen, van heel Afrika?

Goed, die hippo, dat testosteronkanon gooien we eruit. Het boek zal zich verder beperken tot enkel de twéétenige evenhoevigen. De evenhoevigenwereld wordt er weliswaar kleiner door, maar wel een stuk mooier. Het zij zo.

Ik wens alle luisteraars nog een mooie zondag toe.
En voor alle vrouwen wens ik geen blauwe, maar een roze enveloppe op de mat.