Hans Sibbel: #Metoo en dieren (video)

Het einde van het jaar nadert. En dat is toch het moment van bezinning. Laat ik dat ook even doen. #Metoo en dieren. Daar wil ik het even over hebben. Dieren en sex is altijd fascinerend. Deze week nog was er een bericht dat dolfijnen zo veel herrie maken tijdens het paren dat andere vissen er doof van kunnen worden. O ja! Horny devils.

En er was dit jaar in Kenia een paar mannetjesleeuwen in de dierentuin die er wel pap van lusten. Altijd fijn als blijkt dat homosexualiteit in de natuur vrij normaal is. Ze gingen nu proberen om de leeuwen mannetjes weer hetero te maken. Want homosexualiteit is verboden in Kenia. OOk in de natuur. Succes zou ik zeggen. De natuur moet natuurlijk wel voldoen aan de menselijke normen en waarden anders is het niet leuk meer.

En dan Metoo. Machtsmisbruik is in de dierenwereld meer regel dan uitzondering. Als je ziet wat er in het voorjaar met vrouwtjeseenden gebeurd hier in Amsterdamse parken. Dat is een paar nivo's verder dan #Metoo. Dat is meer #Metoedeledokie! Ik heb zeven acht mannetjes met 1 vrouwtje bezig gezien en er werden gaten bijgemaakt.

Maar goed. Het kan ook anders.
Ik heb iets op te biechten. Een omgekeerde Metoo.
Ik heb dit voorjaar iets vreselijks gedaan.
Ik was aan het wandelen en zag een mannetjeseend, de woerd, die bezig was een vrouwtjeseend, die gewoon eend heet, te verleiden. U kent dat wel. Met koppie duikelen en dat is dan het signaal dat het gaat gebeuren. En ik heb dat proces onderbroken. Dat leek me leuk. En daarna probeerde het opgewonden mannetje het weer. En weer heb ik het onderbroken. En het werd toch een soort wedstrijd. Ik heb dat 40 minuten volgehouden. En daarna zijn ze maar weggezwommen. Met kloppende cloaca stel ik mij zo voor.

En nu moet ik nog iets toegeven.
Ik woon op een ark. En in de zomer nacht slaap ik met mijn raam open. En wat weinig mensen weten is dat jonge watervogels, futen en meerkoeten, zodra het licht wordt onafgebroken beginnen te zeiken om eten. De hele tijd. Dat gepiep. Dat gejengel. Het houdt nooit op. Ik zat altijd rond 7 uur rechtop in mijn bed.
En zo rond juli loopt het af. Dan worden de jongen verondersteld zelf eten te gaan zoeken. En dit jaar werd ik gek. Het was begin augustus en er zat een meerkoet onder het afdakje van mijn woonark lekker op zijn nest. Voor een tweede leg. Vanwege de klimaatverandering. En de gedachte aan weer twee maanden gejengel was voor mij ondragelijk.

En op een avond regende het keihard. Ik had de ramen open. De geur was fantastisch. Net als het geluid. En ik had best wel wat wijn op. Best wel. Ik hing uit het raam en ben de meerkoet helemaal de huid vol gaan schelden. Dat ie moest oprotten naar zijn eigen land. Dat we niet op zijn soort zaten te wachten. En of hij het naar zijn zin had onder mijn afdakje.
En hij is weggegaan. Ik zag drie eieren liggen. Tevreden ging ik weer naar binnen.
Ik schaam mij. Ik schaam mij diep.
Het enige wat ik kan zeggen is dat ik tot diep in september het gebedel van de drie jongen heb mogen horen. Ze hebben de winter gehaald. Op naar 2018.