Dolf Jansen: Oliebol

Precies een week geleden, de 31e, zat ik nog een paar uur voor mijn laatste oudejaarsvoorstelling van 2017, dacht Camiel Eurlings nog dat ie ermee weg ging komen en hadden we nog niet tientallen miljoenen aan fijnstof en auditieve troep de atmosfeer en onze gehoorgangen binnengevuurwerkt.

Nu, de vroege ochtend van 7 januari, kauw ik de laatste oliebol weg en kijk ik vooruit. Natuurlijk, die bol is wat laat - of wat vroeg als je naar de klok kijkt - maar ik ben ten eerste een vrij langzame eter, en ten slotte gooi ik als het even kan geen eten weg. Er zijn mensen die mij zien en denken dat ik niet eens eten aanpak, maar die hebben echt geen idee van mijn honger, mijn energiehuishouding en mijn hoge verbranding.

Ik las een mooi stuk over hergebruik van frituurvet, en dat dat zomaar een van de vele plekken is waar we een klein verschil kunnen maken op het grote verbruik waaraan we gewend zijn geraakt. In cijfers: per jaar hebben we als gewone normale Nederlanders een kleine 25 miljoen kilo restvet. En dan heb ik het dus over de hete vloeistof waarin we onze bollen, ballen, schijven en vlammetjes verwarmen, en niet over de billen, buiken, dijen en bovenarmen die we om ons en/of in de spiegel zien.

Die hoeveelheid restvet is voldoende om 18 miljoen liter biodiesel van te maken, en dan ook nog eens biodiesel waarvoor we op andere plekken op aarde geen schade aan hoeven te richten. Die 18 miljoen liter is er overigens nog niet, omdat lang niet alle frituurvet wordt ingeleverd, maar als eenmaal het aantal verzamelpunten groeit, en meer korketafficinado's weten ervan - plus nog het feit dat het restvet rond de 50 cent per liter oplevert - dan moet dit zich toch verder gaan ontwikkelen. En ja, ook dan is het maar een stevige druppel op de gloeiende hete bakplaat, maar al die druppels samen etcetera.

Zou het niet mooi zijn, als we ons een gefrituurde weg uit de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen weten te vreten?

Zou het niet mooi zijn, als we wat ruimer kijken, als 2018 het jaar wordt dat er een paar grote stappen gezet gaan worden, op het gebied van energie, van uitstoot, van klimaat. Niet aan de hand van dhr D. Trump die bij een koudegolf in de VS verlangt naar wat extra opwarming en stoere praat uitslaat over al het geld dat hij niet - en de rest van de wereld wel - besteedt aan wat je het overleven op deze planeet zou kunnen noemen. En ook niet, of zeker niet alleen, aan de hand van al die bedrijven die zich profileren als duurzaam en toekomstgericht, terwijl de daden zo lang uitblijven, en de veranderingen gaan op het tempo van mijn voedselkauwen: Rabo, Shell, kabinet Rutte. Nu denkt u: kabinet Rutte is toch geen bedrijf, waarop ik antwoord als je alles afrekent op zogenaamde economische winst, en aan de hand loopt van multinationals, kan je vak K toch zonder al teveel fantasie als een BV zien.

Ik ben, dat weet u als u wel eens eerder vroeg wakker bent en radio luistert, een optimist. Ik geloof dat we, met onze kennis en durf, creativiteit en wil, met een open blik en samenwerking, met het inzicht dat we een wereld zijn en een aarde bewonen, en dat daar geen alternatief voor is, heel veel nu onoverkomenlijk lijkende problemen kunnen oplossen. Zoals de band Elbow zingt: "Everybody owns the great ideas / And it feels like there's a big one round the corner"

Of het betere opslag van de energie uit wind en zon is, of wel-veilige kernenergie, of het nou self driving cars zijn of alleen vliegen voor de werkelijke prijs zodat Schiphol niet meer hoeft te liegen en Lelystad niet hoeft uit te breiden, of het nou frituurvet is of een idee waar we nu niks helemaal niks van weten, maar dat ons leven gaat veranderen, ik geloof erin, ik hoop erop, ik verwacht het zelfs.

Fijne zondag en gelukkig 2018, uitroepteken.