Dolf Jansen: Tuintje

Het is zomer, lieve vroege groene luisteraar. Voor sommigen is dat ’n tijd om ’n beetje uit te rusten, uit te rusten van de herfst, de winter en de lente ook; voor anderen is het een moment van een dilemma als ‘ik doe het hele jaar mijn best om groen en duurzaam te leven, dan heb ik toch verdiend dat ik half juli in een vliegtuig mag stappen om 3000 kilometer verderop m’n wandelschoenen aan te trekken en mijn stapel boeken te lezen? Toch….?’

Mijn hoofd werkt ook gewoon door. Zo dacht ik laatst: heten volkstuintjes nog steeds volkstuintjes vraagteken.

Ik zie geregeld van die lapjes tuin als ik hardloop, of vanuit de trein. Vaak zie ik daar wat oudere mannen gebogen over hun sperziebonen en rabarber – het zou natuurlijk ook broccoli en asperges kunnen zijn - en altijd zie ik een visuele kakafonie aan huisjes en schuurtjes en wankele bankjes en andere eigen bouwsels. Er wordt daar verbouwd, mannen en natuurlijk vrouwen ook komen thuis met de aarde onder hun nagels, zoals het hoort. En ja, als u HR exucutive, equity adviser of financial manager ben, ik heb het (ook) tegen u…

En schooltuintjes, die heten toch vast nog zo? Ik kwam laatst zelfs hashtag schooltuintje tegen, en dat lijkt me anno 2018 het allerbeste bewijs dat je bestaat en er nog toe doet. Vorige week was dit radioprogramma nog een tijdje trending topic, maar dat kwam natuurlijk ook omdat ik in mijn jubileum-column keiharde onthullingen deed over het seksleven van de presentatoren van dienst. Opeens schrijf ik de zin: is dat je trending topic of ben je gewoon blij om me te zien?! Maar nu moet ik echt verder met mijn column.

Kinderen eten, dat weet u. Als u net als ik jaren met kinderen in de puberleeftijd achter de rug heeft, zijn er momenten geweest dat u na zo’n stapel boterhammen, aangevuld met wat fruit, twee cakejes, n paar kroketten en drie glazen cola gedacht moet hebben woont er soms in mijn kind nog een kind….waar blijft het allemaal?

Ik denk dat het fijn is als mensen, en daar vallen kinderen natuurlijk ook onder, een idee hebben waar ons voedsel vandaan komt. Dat kan via Yvon Jaspers, dat kan via beelden uit veetransporten en slachthuizen (u weet wel, die ‘incidenten’ die je heel soms ziet), dat kan via aandacht voor de hele productie-cyclus – hier en zeker ook elders op de wereld – waar Oxfam-Novib u en uw supermarkt dit jaar uitgebreid mee gaat lastigvallen, dat kan denk ik ook door zelf in zo’n tuintje te staan en te begrijpen dat boeren, als werkwoord, dat voedsel produceren echt een vak is.

Ik ben vroeger, de jaren 70 van de vorige eeuw, een paar keer in schooltuintjes geweest. Omdat ik ook toen al niet echt groene vingers had – is dat nou rabarber of zijn het asperges? Prei, Dolluf! - was voor mij een aansluitend bezoekje aan de groenteman de enige manier niet met een leeg emmertje bij mijn naar vitamine C smachtende moeder thuis te komen. Mijn moeder is Iers en groeide (dus) op met wortelen, met uien, met aardappelen en met allerlei combinaties van wortelen, uien en aardappelen.

Opeens dacht ik – het is zomer, dus ik heb tijd voor ideetjes - zou het niet mooi zijn ouderen te vragen zich op die schooltuintjes in te zetten, het geeft leerkrachten wat rust, de kinderen leren echt wat, raken geïnspireerd, ze komen meer buiten, ze zijn actief, ze krijgen als de oogst soms een keer lukt meer groenten en fruit op tafel, er is meer contact en betrokkenheid tussen generaties die elkaar te weinig treffen omdat de een niet gamet en de ander te druk is met mantelzorgen en mailtjes van Henk Krol deleten, ik zag een winwinwinwinwin-situatie.

Op 16 oktober 1973 kwam ik thuis van de schooltuintjes met vier goed gelukte kiwi’s, maar die groeiden volgens mijn moeder dus echt niet aan de rand van Amsterdam-Oost. Die avond aten we hutspot.

Fijne zondag!