Dolf Janssen: Doe iets

Een paar weken geleden liep ik hard, althans, redelijk hard. Ik naderde de Ouderkerker Plas, een plas niet ver van Abcoude. Er stond een auto geparkeerd met vrij uitzicht op rietkragen en trekvogels, die zich opmaakten voor de lange vlucht zuidwaarts. Het zijraampje van de auto ging zzzzzz open en een hand deponeerde een grote, lichtbruine papieren zak gelardeerd met een felrode hoofdletter M, en gevuld met afval, in de berm. Zzzzzz, daar ging  't raampje alweer dicht. Met als enig voordeel dat ik de afzichtelijke muziek die uit de auto stroomde niet meer hoorde en in plaats daarvan gewoon weer de wind en het water en die vogels. Tien seconden later was ik bij de auto. Ik remde af, pakte de zak op - inderdaad, hij rook naar frituurresten en milkshake -, tikte tegen het raampje, zag een vrij verbijsterde blik, maar, verdomd, zzzzzz, het raampje opende zich half, ik zei 'volgens mij verloren jullie net wat' en propte meteen de zak terug de auto in. En versnelde zo soepel als je van een man van 50 mag verwachten.

U denkt: jongen, zou je dat nou wel gedaan hebben, want zo'n auto met twee boze mannen gevoed door broodjes opgewarmd vleesafval rijdt vast veel harder dan jij. En daar heeft u best gelijk in, maar toch vind ik dat je het moet doen.

Op dit moment is er een vrouw in Zuidholland, ze heet Anne, dagelijks aan het wandelen en hardlopen met als enige taak, zichzelf opgelegde taak, om zoveel mogelijk zwerfafval op te rapen en mee te nemen naar een plek waar het meer thuishoort dan in bermen en andere groenstroken. Ze loopt elke dag, en haalt helaas heel veel op, elke dag weer. Ze wordt trouwens ondersteund door een groep die zich KLEAN noemt, K L E A  N, en dat staat voor Klagen Loont Echt Absoluut Niet. Filosofie van deze groep: ik erger me niet aan zwerfafval, ik raap het op. Ook bij hen, en bij Anne, zou u kunnen denken: waarom zou je, of een variant daarvan. Al was het maar omdat je het, hoeveel je ook opraapt, altijd lijkt te verliezen van de wegwerpers. En toch vind ik dat je het moet doen, althans, niet dat u iets moet, want daar houdt u niet van, maar dat het mooi is om het te doen, dat het laat zien dat je betrokken bent bij waar je woont en bij de natuur waar je van geniet, that you give a fuck, als ik het even in mijn moerstaal mag zeggen.

Ik denk dat de makkelijke weg altijd de weg is van niet-reageren, van het zal mijn tijd wel duren, van je kan je maar beter niet bemoeien, van ben ik mijn broeders hoeder?!

En dus kies ik, geregeld, voor die iets moeilijker weg. Ik bemoei me echt niet overal mee, ik spreek echt niet doorlopend mensen aan op hun gedrag, maar als het een kan, als ik het even kan, ja, dan toch wel….

Dezer weken voert OxfamNovib actie tegen het zogenaamde landjepik, landgrabbing, praktijken waardoor boeren in bijvoorbeeld Cambodja en Brazilië hun land kwijtraken omdat het grote geld van suiker- en voedselindustrie dat land nodig heeft. Ik spreek me daarover uit, spreek de Pepsi's en Coca's van deze wereld aan op hun verantwoordelijkheid: vindt uit waar jullie suiker vandaan komt, werk niet met bedrijven die landgrabbing gebruiken, verschuil je niet achter de complexiteit van voedselketens.

U denkt wellicht: Dolf,  je had donderdag toch ook gewoon een vrije dag kunnen hebben, en daar heeft u gelijk in, maar het zou ook kunnen dat u nu denkt: je kunt iets doen, ik kan iets doen, ik kan een verschil maken, bij die plas, in Zuidholland, in de grote wereld.   Ik geloof daar in. Doe iets…!