Rups van......

De grote wintervlinder.
Vanaf oktober vliegen ze uit. Kleine motachtige vlindertjes die bijna de hele winter doorvliegen, behalve bij temperatuur ver onder nul. Ze worden pas goed zichtbaar na de eerste nachtvorsten, vanaf oktober. Daarom dragen ze de naam wintervlinder. Zelfs enige vorst en sneeuw schuwen ze niet. Vooral in de avondschemer zie ik ze al weer volop vliegen. Nu ja, “zie ik ze vliegen”. Alleen de mannetjes kunnen vliegen, de vrouwtjes zijn kruipers en zitten op de takken van de bomen. Op die takken paren ze ook en daarna leggen de vrouwtjes eitjes.
De grote wintervlinder vliegt door tot half februari. Deze trotseert echt de winterse koude. Feitelijk is dat dé wintervlinder onder de vlinders.
Waardplanten (voedselplant) van de grote wintervlinder zijn onder andere wilg, berk, prunus, els, ribes en meidoorn. De kleine wintervlinder vinden we veel op eiken, maar ook ander bomen zijn in trek. Echt overwinteren doen de vlinders als eitje. In het voorjaar komen de eitjes massaal uit en zijn de rupsen geweldig mezen- en spreeuwenvoer. Het ene jaar is het andere niet, maar er zijn jaren bij dat hele bossen en lanen volledig kaal gevreten worden door de rupsen. De meeste jaren valt dat allemaal wel mee.
De rupsen die de vraatzucht van de vogels weten te overleven, laten zich aan zijden draden zakken naar de grond. Als fietser in het voorjaar (mei), kun je daar onder de bomen behoorlijk last van hebben. In de grond ontwikkelt de rups zich uiteindelijk weer tot vlinder. Na de eerste nachtvorst in oktober vliegen de mannen weer uit en de vrouwtjes kruipen weer naar de toppen van de bomen.
Antivries:Wintervlinders zijn in staat om een heel hoog suikergehalte aan te maken in hun bloed. Dit suikergehalte vormt als het ware een soort antivries en behoedt het insect tegen bevriezing. Planten, zoals het sneeuwklokje, doen dat ook. Door suikerwater door haar lichaam te pompen, kan ze voorkomen dat ze tijdens de vorst kapot zal vriezen.