Een blik die bleef hangen

Een stille ontmoeting vol nieuwsgierigheid, licht en verwondering.

Tijdens een duik in de Grevelingen ontmoette ik voor de eerste keer een gehoornde slijmvis. Een klein, bijna onopvallend visje, maar met een blik die je niet meer loslaat. Zijn hoorntjes wiebelden zachtjes terwijl hij, veilig in zijn holletje, met zijn grote ogen mijn lens volgde.

Die ogen vormden de kern. Rond, glanzend en vol expressie, soms nieuwsgierig, soms bedachtzaam. Hun kleur en diepte veranderen met elk straaltje licht dat het water raakt. Het vastleggen van die blik in zijn ogen was een oefening in geduld: het juiste moment, de juiste hoek, en vooral geen verstoring van het stille evenwicht onder water. Zelfs het kleinste stofdeeltje kon de magie verbreken.

De gehoornde slijmvis observeert zijn omgeving met een opmerkelijke rust. Kom je te dichtbij, dan verdwijnt hij bliksemsnel in zijn schuilplaats… om vervolgens toch weer voorzichtig tevoorschijn te komen, alsof hij wil zeggen: “Ik zie je nog steeds.”

Ik keerde meerdere keren terug naar dezelfde plek, telkens opnieuw gefascineerd door zijn ogen. Op een dag keek hij me heel mooi aan, een moment van onverwachte connectie tussen twee wezens, onder water.
De gehoornde slijmvis bewijst dat zelfs de kleinste bewoners van onze onderwaterwereld een groots karakter kunnen tonen, als je maar de tijd neemt om echt te kijken