Soms heb je geen woorden nodig, alleen die blik.

Tijdens een eerdere duik in de Grevelingen ontmoette ik Benny de gehoornde slijmvis, klein van stuk, maar met een blik die je onmiddellijk vangt en vasthoudt. Zijn hoorntjes wiebelden zachtjes, terwijl hij met zijn grote, glanzende ogen vanuit zijn holletje naar me gluurde. En ik, met mijn eigen glimmende kijkers, keek uiteraard net zo nieuwsgierig terug.

Die ogen waren magisch om vast te leggen. Rond en levendig, met telkens een andere glans afhankelijk van het licht dat langs mijn lamp danste. Soms leken ze me te volgen, soms reflecteerden ze precies dat ene straaltje zon dat door het water brak. Het was een enorme uitdaging om ze van zo dichtbij te fotograferen zonder dat zwevende stofdeeltjes het beeld verstoorden. Onder water is elk zuchtje beweging genoeg om het moment te verpesten. Maar juist dat maakte het bijzonder, die spanning tussen stilte en timing, wachten tot hij even stil bleef en me recht aankeek.

Hij houdt van zijn plekje, van waaruit hij alles wat beweegt minutieus inspecteert. Kom je te dichtbij? Dan floept hij razendsnel zijn holletje weer in… om vervolgens toch weer voorzichtig om het hoekje te gluren, alsof hij zegt: “Ik houd je in de gaten hoor!”

Ik ben meerdere keren teruggegaan, alleen maar om nog eens in die ogen te kijken. Soms leek hij me te herkennen, of op z’n minst te accepteren dat ik daar weer hing met mijn camera. Op een gegeven moment deed hij zijn mond open en keek me met open mond en die grote kijkers aan, alsof hij even poseerde. Misschien dagdroomde hij… of probeerde hij gewoon indruk te maken.

Omdat hij geen zwemblaas heeft, blijft hij dicht bij de bodem. Daar beweegt hij zich sierlijk, steunend op zijn buikvinnen, zijn kop fier omhoog. Een miniatuurkoning met grootse allure.

Benny de gehoornde slijmvis bewijst dat je ook als kleine ‘slijmerd’ van mini-formaat een flinke portie charme kunt hebben, en ogen die je niet snel vergeet.