stille ontmoeting vol nieuwsgierigheid, licht en verwondering

Onder water is elk zuchtje beweging genoeg om het moment te verpesten. Maar juist dat maakte het bijzonder — die spanning tussen stilte en timing, wachten tot hij even stil bleef en me recht aankeek.

Het was balanceren op nog geen twee centimeter afstand, terwijl hij elk moment kon wegschieten. De scherptediepte bedroeg slechts enkele millimeters, dus focussen op dat oogje was best een uitdaging. Mijn (snoot)flitsers stonden dicht bij de poort om alleen het gezichtje en oog te gaan belichten. Een beweging teveel, een fractie verkeerd afgesteld, en je flitst er zo overheen.

Op mijn onderwatercamera kan ik naast sluitertijd en diafragma ook ISO instellen – de bekende ‘belichtingsdriehoek’ dus. Daarmee regel je de belichting van je foto’s. De naam suggereert dat het enkel een kwestie van drie instellingen is, maar dat is te simpel.
Licht bepaal je niet; je beïnvloedt het.

Het leuke van dit alles is dat ik keer op keer leer om de creativiteit te ontdekken van alle punten, hun kracht kan gebruiken en alles versterken om in elke situatie het beeld vast te leggen.

Macrofotografie onderwater is een geweldig spel van geduld, techniek én veel creativiteit. Soms draait het niet om perfectie, maar om ontdekken, experimenteren en het plezier van het moment.

Het was een enorme uitdaging om ze van zo dichtbij te fotograferen zonder dat zwevende stofdeeltjes in het water het beeld verstoorden.

Waarom zie je “vuil” op onderwaterfoto’s?
In water zweven altijd kleine deeltjes (zand, slib, plankton). Wanneer je flitser of lamp recht vooruit schijnt, wordt het licht door deze deeltjes terug de lens in gekaatst. Dat geeft witte stippen of vlekken op de foto. Dit effect heet backscatter. De kunst zit het hem dus in het positioneren van het flitslicht.

Belangrijk verschil met boven water:
In lucht zie je deze reflecties bijna niet, maar in water zijn er veel meer deeltjes én kaatst flitslicht veel sneller terug.