Verslaafd aan garnaal-billen (en ik schaam me niet)

Felrode stuntgarnaaltjes die elke foto verpesten, geheugenkaart vol met grote ogen, achterwerken en een duiker die niet kan stoppen.

Sommige mensen raken verslaafd aan koffie, anderen aan Formule 1.
Ik? Aan een garnaaltje van nog geen twee centimeter.

Begin dit jaar stuitte ik in de “Biologische onderwater kalender” op de Roodbuik-aasgarnaal. Felrood, bijna oranje, met ogen zo groot dat ze lijken te schrikken van hun eigen spiegelbeeld. Scharen? Niet nodig. Alles gaat met zwempootjes, alsof hij met plumeau’s door het water roeit. Overdag schuilen ze in donkere hoekjes, als het donker is verschijnen ze in wolkjes, dansend als mini-circusartiesten die besloten hebben een feestje te vieren. Kortom: een garnaaltje met een redelijk hoog showbizzgehalte.

Daar lag ik dus weer, geduldig turend voor een holletje. Flitser met snoot in positie gericht, vinger op de ontspanknop. Klik… poef, weg! Wat bleef over? Een paar rode stipjes, hun achterwerk of een zwart gat. Soms keek ik in die grote ogen terug, alsof ze zeiden: “Serieus? Jij alweer?” Resultaat: geheugenkaart vol “garnaal-foetsie”.

Nieuwe tactiek: extra focus lichtje van de zijkant, snellere sluitertijd en dubbele flitser met snoot. Hopelijk werkt dat… niet dus. Bij de Tarzanbocht, waar ze zouden passeren, ontsnapten ze soepel, alsof ze wisten dat ik ze volgde. Opnieuw vooral garnaal-billen, wazige rode stipjes en composities die nergens op leken.

Toch, opgeven? Sorry maar dat zit er niet in. Deze roodbuiken zijn stuntpiloten in het klein, circusartiesten die alles doen om uit de spotlights te blijven. Het blijft verslavend om te proberen.

Zoals Van Kooten & De Bie het al 50 jaar geleden zeiden: “Zo ‘stoont’ als een garnaal” . Tegenwoordig denk je bij “stoned” vooral aan blowen, maar hier gaat het om een heel andere roes: die van duiken en fotograferen. Geen rook, wel water, en minstens zo verslavend.

Ondertussen plannen de roodbuiken alweer hun volgende sprint. Ik mijn camera en toebehoren voor de volgende ronde.
Ik hoor ze al fluisteren: “Pitstop, olie bijvullen, ogen poetsen… en hop, weer die bocht in!”
Eén ding weet ik zeker: zelfs als ik de volgende keer weer alleen garnaal-billen, slechte composities en/of wazige rode stipjes op de achtergrond vastleg, laat ik me door zo’n kleine stuntpiloot niet uit het veld slaan. : Ik blijf terugkomen.
Het gaat me een keer goed lukken. Want een garnaaltje van minder dan 2 cm dat zo hard stunt, laat je toch niet los.