klein, wonderlijk en vol verrassingen

Onderwaterfotografie is een wereld op zich. Zelfs op een rustige dag kan een piepklein visje je helemaal in zijn ban houden. Dit was er weer zo één: een ruthenspar of (blonde)grondel, met een koppie van nog geen centimeter groot, die mijn vrije dag weer geweldig maakte.

Lekker vroeg uit de veren, onderwatercamera mee en op naar het Grevelingenmeer om een interessant macro-onderwerp met mooi licht te gaan vangen.

Toen de piepkleine ruthenspar of (blonde)grondel plotseling in zijn schuilplaats zag verdwijnen, begon het spelletje verstoppertje spelen…. Uiteindelijk vond ik hem weer terug, verscholen in een Japanse oester. Tijd voor het echte werk: supermacrofotografie.

Met één oog hield ik zijn schuilplaats in de gaten, met het andere stelde ik mijn camera op een afstandje af. Heel langzaam schoof ik dichterbij voor het ‘WoW’-moment van de dag. De opname maakte ik met mijn Olympus camera, macrolens en een macroconverter. Zo kreeg ik deze vergroting van 2:1 – het visje is dan tweemaal groter dan in werkelijkheid. Dat betekende balanceren op twee centimeter afstand van deze kleine rakker, terwijl hij elk moment kon wegschieten.

Geduld is een schone zaak want als jezelf maar iets beweegt schiet hij weer in zijn holletje en dan maar hopen dat hij aan de goede kant weer omhoog komt. En als je dit alleen maar 10x vergroot door je zoeker van je camera kan zien is dat best een lastige opgaaf. Het oogje zelf, waar ik op had getracht scherp te stellen, is immers maar een paar mm groot. Maar de aanhouder wint dus geduldig wachten, rustig ademhalen en vooral niet teveel bewegen. Tjeempie wat blijft dat lastig want bij een geringste beweging ‘van beide’ geeft teveel onscherpte op de foto.

De scherptediepte bedroeg slechts enkele millimeters, dus focussen op dat minuscule oogje was best een uitdaging. Mijn (snoot)flitsers stonden dicht bij de poort om alleen het gezichtje en oog in het bijzonder te gaan belichten. Een fractie verkeerd afgesteld, en je flitst er zo overheen.