Een klein liefdesverhaal onder de golven…

Wie zegt dat vaders niet kunnen multitasken, heeft de Zwarte Grondel nog niet ontmoet. Deze kleine superpapa bewaakt zijn eitjes met een toewijding waar menig oppas jaloers op zou zijn. Terwijl de oogjes van zijn kroost langzaam glinsteren, houdt hij alles nauwlettend in de gaten.

Onder de golven speelt zich een wereld af vol kleur, zorg en toewijding, waar zelfs het kleinste oog een verhaal vertelt. De Zwarte Grondel waait zijn eitjes voorzichtig schoon met zijn vinnen, terwijl ik, nog geen twee centimeter verwijderd, geduldig wacht. Een verkeerde beweging, en hij duikt weer weg.

De scherptediepte bedroeg maar een paar millimeter, dus focussen voelde alsof ik een mug probeerde te portretteren tijdens een storm. Maar toen lichtte het oogje in het eitje op, kleuren schoten alle kanten op, klik!, en ik wist: dit is mijn wauw-moment.

De serie ademt een verhaal: de trotse vader, de zorg voor zijn kroost, de glans in zijn oog. De eitjes, hun glanzende oogjes, de zachte vinnen, het beschermende silhouet van de vader… het straalt pure toewijding uit.

Op een foto zie je de eitjes in hun mooiste beginfase, klein en doorschijnend; op een andere vang ik het oog van de vader, terwijl zijn kroost terugkijkt als kleine spiegels. Een tafereel van zorg, leven en liefde onder water. Ja

De beelden zijn een verhaal: de trotse vadergrondel, de wacht over zijn eitjes, de blik vol glans en toewijding. Het is echt poëzie in pixels!
Dit is waarom ik dit doe. Achter mijn duikbril kon ik ook mijn grijns nauwelijks verbergen.