Glinstering in het oog van de vader

Twee centimeter afstand, glinsterende oogjes en een trotse vader onder water, een moment van pure liefde en verwondering dat je niet wilt missen!

Terwijl de Zwarte Grondel zijn eitjes zorgvuldig bewaakte, glinsterden zijn ogen als kleine sterren. Ik hing er, uitgedost met mijn onderwatercamera en flitsers, stil van verwondering en een beetje ontroerd, op nog geen twee centimeter afstand.

Sommige vissen vragen om aandacht, anderen verdienen het gewoon. De Zwarte Grondel is zo’n type. Tussen een oester zat hij stoer zijn eitjes te bewaken, alsof hij de uitsmijter is van een onderwaterclub in De Grevelingen. En eerlijk is eerlijk: met die glinsterende oogjes en dat nieuwsgierige koppie had hij ook wel iets betoverends, alsof hij wist dat de camera klaar stond.

Ik zag de eitjes in hun mooie beginfase: klein, doorschijnend en in rijtjes geordend. Op een moment legde ik het oog van de vader vast, met achter hem een rij van eitjes, een prachtig beeld van zorg en leven onder water.

Toen ik hem voor het eerst zag, was ik eigenlijk al meteen verkocht. En ja, ik ben daarna nog een paar keer teruggegaan, want van zo’n charmante portier kun je toch moeilijk afscheid nemen.

Het maken van de foto’s was echter voor mijn doen een hele kunst. Mijn (snoot)flitsers stonden dicht bij de poort van de lens om alleen het gezichtje van de grondel en een paar piepkleine oogjes van die eitjes te belichten. Eén zucht te veel, één vin te ver, en hup, hij dook weer zijn terug holletje in. Het was een spel van rustig ademhalen, minimale beweging, en weer hopen dat de zwarte grondel niet weer zijn acteertalent te vroeg zou gaan gebruiken.

De scherptediepte was soms maar een paar millimeter, dus focussen voelde alsof ik een mug probeerde te portretteren tijdens een storm. Maar toen gebeurde het: het oogje van de eitjes glinsterden, de kleuren sprankelden, en ik wist meteen, dit was mijn jackpot van de dag.

Voor wie boven water kijkt, lijkt het misschien niet meer dan wat stenen en wier. Maar onder de golven leeft een wereld vol kleur, zorg en toewijding, waar een trotse vader zijn kleine rakkers bewaakt. Zelfs met het onderwater flitslicht lijken de oogjes van de eitjes hun eigen verhaal te vertellen, vol leven, nieuwsgierigheid en verwondering. Het is alsof elk piepklein oogje een klein wonder van het onderwaterleven in zich draagt.

Het was een in mijn beleving magisch moment: mijn hart maakte een sprongetje, en achter mijn duikbril glinsterden mijn eigen ogen ook. Het gevoel van dat moment, vol zorg, toewijding en vaderlijke liefde, blijft mij wel bijstaan.